Elk weekend wandel ik met mijn kinderen naar de Scheveningse haven. Haring en kibbeling eten. Een uitje waar we elke maandag alweer naar uitkijken! Jarenlang denk ik dat ik goed doe. Voor onze gezondheid door de omega-3 vetten en loyale klandizie aan de lokale vishandel. Tot ik met een plotse plons in ijskoud water terecht kwam..

De visserij veroorzaakt slavenarbeid in Azië, piraterij in Afrika en 46% van de plastic soup in onze oceanen door achtergebleven visnetten. Diezelfde zeeën zijn ook nog eens binnen de komende 30 jaar helemaal leeggevist.

Documentaire Seaspiracy is confronterend. Uiteraard blijft een stevig tegengeluid niet uit. Maar ik schrik er vooral van dat ik me totaal niet bewust ben van deze problemen. Ook al is slechts 10% waar, dan nog wil ik mijn gedrag aanpassen.

Wat mijn pet te boven gaat is dat die visnetten zo groot kunnen zijn als kathedralen. Of tot wel 13 jumbojets kunnen opslurpen. Ze slepen over de bodem en nemen alles mee. Daarbij is de bijvangst enorm. Om kabeljauw te vangen gaan haaien, schildpadden en dolfijnen in de sleur mee. Zij worden beschadigd en weer overboord gegooid. De kijker blijft met de vraag zitten; is duurzame visvangst een utopie?

Ik zie overeenkomsten met mijn ‘wereld’ op land. Ook hier wordt gesproken over kittenfishing*, catfishing** en de ‘vijver van talent’, waar werkgevers steeds vaker hopeloos achter het net vissen. Generieke sleepnetten worden opgehaald waarin soms tot wel 250 veelsoortige sollicitanten verstrikt zitten. Door automatische systemen en tijdsgebrek worden ongewenste exemplaren zonder bruikbare feedback, een soms ook beschadigd door de onpersoonlijke behandeling, plomp teruggegooid in zee. Succes ermee!

Dit zorgt voor een vertroebeld imago van de werkgever. Kopen die sollicitanten in de toekomst nog iets bij dat bedrijf? Zij treden in ieder geval niet op als ambassadeur om het bedrijf aan te prijzen in hun potentieel zeer bruikbare netwerk. Gelukkig is er een manier om daar slimmer mee om te gaan.

Door te bepalen wat het meest aantrekkelijke ‘aas’ is voor de vis die je wilt vangen. Hoe persoonlijker, hoe beter. Om daarna de vislijn gericht uit te gooien in de wateren waar die vissen rondzwemmen. De meeste vette vissen weten vaak nog niet dat ze op dat aas zullen bijten, maar happen toe als het bevalt. Op die manier vergroot je de kans op een voltreffer. Door gericht te vissen mis je geen vissen die je had willen missen.

Afgelopen 3 jaar hebben wij met Het Arbeidsmarketingbureau en Personalized Recruitment gemerkt dat het goed mogelijk is het aas, cq. het authentieke verhaal wat werk voor de medewerker betekent, zó op smaak te brengen en op de juiste plekken te tonen, dat alleen diegenen met het passende profiel en cultuur fit, in contact treden. Oftewel pre-selectie. Gooi ‘bijvangst’ niet zomaar overboord, maar betrek ze in waarom jouw bedrijf doet wat het doet, waardoor ze willen meedenken en het jou gunnen hun netwerk met je te delen.

Hoe duurzaam gaat jouw bedrijf om met sollicitanten? Waardoor had jouw werkgever ooit ‘beet’ bij jou? Hoe voelde die ervaring bij jou persoonlijk aan. Wens je die reis potentiële nieuwkomers ook toe?

Volg Het Arbeidsmarketingbureau voor meer tips en tricks over lijnvissen naar het beste talent. Wij geven met alle liefde direct de nieuwste inzichten aan jou of je HR collega’s. No strings attached:-)

* de baan iets mooier voorstellen dan hij in werkelijkheid is, om de aandacht te trekken van de kandidaat.

** een leugentje om bestwil tot pure oplichting door middel waarbij bureaus fictieve vacatures etaleren of kandidaten wel de hemel beloven, maar vervolgens niet leveren.

#personalizedrecruitment

#culturetransformation

#culture

#talent

#hrinnovation